Koncert w ramach programu „Weekend Seniora z kulturą”

Program:
Fryderyk Chopin – II Koncert fortepianowy f-moll op. 21
Krzysztof Penderecki – III Symfonia

Alexandr Iradyan – dyrygent
Anastasia Rizikov – fortepian
Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej

Wprowadzenie do koncertu godz. 18.00, sala kameralna Filharmonii – Witold Paprocki

Program koncertu zaznajomi publiczność z dwoma momentami w historii muzyki polskiej, poczynając od delikatnego, niewinnego wręcz Koncertu fortepianowego f-moll op. 21 Fryderyka Chopina na monumentalnej, dojrzałej III Symfonii Krzysztofa Pendereckiego kończąc.

Wieczór rozpocznie się wykonaniem Koncertu fortepianowego f-moll op. 21 Fryderyka Chopina. Trzyczęściowe, klasyczne w formie i odpowiadające ówczesnym trendom kompozytorskim, ale już zdradzające – nie bójmy użyć się tego słowa – geniusz 19-letniego wówczas polskiego kompozytora dzieło to piękny poemat muzyczny młodzieńca szarganego uczuciami. Na szczególną uwagę zasługuje niezwykle liryczna, po prostu zachwycająca część II – Larghetto, która – jak możemy się domyślać z korespondencji młodego Chopina – jest wyrazem jego zauroczenia pewną panną, śpiewaczką Konstancją Gładkowską. W liście do Tytusa Wojciechowskiego, który był powiernikiem najgłębszych przeżyć i tajemnic poety fortepianu, czytamy: „Bo ja już – może na szczęście – mam mój ideał, któremu wiernie, nie mówiąc z nim, już pół roku służę, który mi się śni, na którego pamiątkę stanęło adagio do mojego Koncertu”.

III Symfonia Krzysztofa Pendereckiego to zgoła inny świat, inna muzyczna galaktyka. Przywodzi ona na myśl mroczne obrazy Zdzisława Beksińskiego. Pisana w latach 1988-95, stanowi osobisty hołd złożony przez kompozytora twórcom symfoniki niemieckiej z przełomu XIX i XX wieku. Muzyczny ukłon w ich stronę zawarty w tym dziele jest subtelny, choć wyczuwalny, pomimo tego, że jego treść obfituje w dysonanse, nietypową fakturę, rozbudowaną sekcję perkusyjną czy nieregularność formalną. W zasadzie III Symfonia stanowi odejście  od awangardy, której Penderecki był prowodyrem. Jeden z powodów, dla których twórca Trenu ofiarom Hiroszimy zmienił kierunek twórczy, wyraził w słowach: „(…) jest to dla mnie okazja, aby złagodzić dysonans pomiędzy publicznością a artystą”.